Μα πόση στεναχώρια ακόμα? Νομίζω πως θα περάσει ο καιρός.. Και εγώ ακόμα θα είμαι στεναχωρημένη σε μια γωνία Είναι άδικο να υπάρχει τόση στεναχώρια.. Και στο πρόσωπό μου.τόση.κούραση Δεν μπορώ να με αφήσω ελεύθερη.. Δεν μπορώ να χαμογελάσω αληθινά.. Η καρδιά μου δεν μου το επιτρέπει... Μα θέλω λίγο χαμόγελο να δείξω.. Να πάρω μια αγκαλιά.. Η αγκαλιά δεν έχει νούμερο.. Φοριέται και δίνεται ταυτόχρονα.. Είναι το πιο πολύτιμο πανοφώρι...
Είναι που φοβάμαι τα δευτερόλεπτα,τα λεπτά,τις ώρες και τις μέρες που κυλάνε τόσο γρήγορα..όπως ο άνεμος που σπρώχνει βεβιασμένα τα σύννεφα..και εκείνα τρέχουν να σωθούν..πότε δημιουργώντας την βροχή και πότε ελευθερώνοντας τον ήλιο..