Εκείνη η γλυκιά ώρα που βρίσκεσαι μπροστά στην θάλασσα.. Την κοιτάζεις και προσπαθείς να βρεις το τέλος της.. Όμως εκείνη σε ξεγελάει,και σε κλείνει στο απέραντο γαλάζιο της.. Που και που με φοβίζει..μου δημιουργει τόσα πολλά συναισθήματα.. Αλλά πώς μπορείς να αρνηθείς το μαγικό της φίλτρο? Το φίλτρο αυτό της ανακούφισης και της απέραντης γαλήνης? Μου λείπει η θάλασσα μου... Ίσως έρθει η μέρα που θα την ξαναπάρω πίσω..
Είναι που φοβάμαι τα δευτερόλεπτα,τα λεπτά,τις ώρες και τις μέρες που κυλάνε τόσο γρήγορα..όπως ο άνεμος που σπρώχνει βεβιασμένα τα σύννεφα..και εκείνα τρέχουν να σωθούν..πότε δημιουργώντας την βροχή και πότε ελευθερώνοντας τον ήλιο..