Ο καιρός περνάει και μου παίζει άσχημα παιχνίδια...ψάχνω καπου μέσα στον χρόνο να σε βρω.. Γυρίζω γύρο γύρο,κοιτάω τους ανθρώπους φοβισμένη..τόσο φοβισμένη..αν με κοιτάξεις, αυτή τη στιγμή το πρόσωπό μου είναι κουρελιασμένο..ψάχνω ακόμα να σε βρω μέσα στον χρόνο..εσύ πουθενά..ψάχνω και ξαναψάχνω...διαλυμένη και συντρετιμένη...εσύ συνεχίζεις να μου κρύβεσαι... Δεν έχω που να το πω..ποιός θα καταλάβει το παιχνίδι που παίζω και προσπαθώ να τελειώσω? Εδώ δεν το καταλαβαίνω εγώ..πάει τόσος καιρός και νιώθω κολλημένη αν όχι στην ίδια θέση..στην πιο δίπλα..το κάθε πιο ''εκεί'' με πονάει..με πάει πιο μακριά σου..ειναι σα να ξεριζώνω ένα ένα το κομμάτι από το παζλ της αγάπης που έχτισα για σένα... Βλέπεις ακόμα πονάω κάποια βράδια.. Αλλά εσύ ακόμα θα μου κρύβεσαι και εγώ θα ψάχνω να σε βρω..
Είναι που φοβάμαι τα δευτερόλεπτα,τα λεπτά,τις ώρες και τις μέρες που κυλάνε τόσο γρήγορα..όπως ο άνεμος που σπρώχνει βεβιασμένα τα σύννεφα..και εκείνα τρέχουν να σωθούν..πότε δημιουργώντας την βροχή και πότε ελευθερώνοντας τον ήλιο..