Η θάλασσα ήταν ήρεμη, ίσα που ακουγόταν το κύμα, ήσουν ήσυχος.. διάβαζες το βιβλίο σου κι εγώ ξαπλωμένη δίπλα σου διάβαζα το δικό μου. Έκλεισες το βιβλίο και έμεινες σιωπηλός να κοιτάζεις την θάλασσα, από το στόμα σου ξεμύτησε με θάρρος μια μικρή πρόταση, δεν είμαι πια χαρούμενος.. νιώθω σαν να είμαστε 20 χρόνια παντρεμένοι. Έκλεισα κι εγώ το βιβλίο μου και σηκώθηκα.. δεν υπήρχαν πολλά που μπορούσα να πω. Για ακόμα μια φορά δεν ένιωσα αρκετή για σένα, κι έμεινα να αισθάνομαι εγκλωβισμένη-σαστισμένη-απογοητευμένη. Στην επιστροφή υπήρχε ησυχία! ¡Adiós!
αχ ΜαύροΆσπρο, την πρώτη φορά που το διάβασα αυτό, δεν είναι ότι δεν καταλάβαινα τι θες να πεις,καταλάβαινα ρε παιδί μου,αλλά δεν το νιωθα στο πετσί μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήαχ τώρα...τώρα καταλαβαίνω :)
χαιρομαι γλυκουλι!!νομιζω οτι ειναι οτι καλυτερο..(αν και μερικες φορες πιστευουμε το αντιθετο..οχι αδικως!!!)
ΑπάντησηΔιαγραφή