ΑσπρόΜαυρες ασυναρτησίες

Καθώς ξύπνησα, σκέφτηκα πως ακόμα μια μελαγχολική Κυριακή έφτασε, κι ας έχει έξω ήλιο. Χθες το μπλογκ έγινε 6 χρόνων. Ξεκίνησε σε μια αρκετά μεταβατική περίοδο για μένα, καθώς ήμουν στο δεύτερο έτος των σπουδών μου και διανύοντας τον πρώτο χωρισμό. Καμία φορά ανατρέχω πίσω και διαβάζω όσα ένιωθα τότε, δεν κρύβω πως υπάρχει μια νοσταλγία για τις μέρες εκείνες..το μπλογκ ξεκίνησε με αφορμή τον καταιγισμό συναισθημάτων που είχα και δεν ήξερα πως να διαχειριστώ. Το νησί πάντα τον χειμώνα είχε την πιο ´όμορφή´ μουντάδα και αυτό με βοήθησε ακόμα περισσότερο. Κάποια Κυριακή του Νοέμβρη, ετοίμασα την τσάντα μου, μέσα έβαλα ένα τετράδιο κι ένα στιλό και κατηφόρισα στο τότε αγαπημένο σημείο του νησιού. Υπήρχε ένα παγκάκι που ξεχώριζε για μένα από τα υπόλοιπα, ήταν μόνο του ανάμεσα σε τόσα άλλα..Αλλά η θέα  που μου πρόσφερε, ήταν μοναδική, τα σύννεφα..η ησυχία..η μυρωδιά του Καμένου ξύλου..η λιμνοθάλασσα! Σιγα σιγά τότε άρχισαν οι λέξεις να αποτυπώνουν την μελαγχολία μου.. Κάθε Κυριακή τα ίδια

Η τελευταία Κυριακή στο σπίτι, κούτες από δω κούτες από κει, γενικά μια αναστάτωση, αλλά όμορφη, ήταν μια από τις δυο πιο σημαντικές αλλαγές που θα ήθελα να με βρει ο καινούριος χρόνος, η άλλη πιστεύω θα έρθει σύντομα. Έτσι, αυτή την βδομάδα κάτι όμορφο θα συμβεί, ανυπομονώ!

Έσερνε το κορμί της προς το μπάνιο βγάζοντας ένα ένα τα ρούχα, πριν μπει, σταματούσε μπροστά στον καθρέφτη και κοιτούσε τον κουρασμένο εαυτό της, τους μαύρους κύκλους που κοντεύουν  να ξεπεράσουν το χρώμα των μαλλιών  της και τις άσπρες τρίχες που σιγά σιγά κυρίευαν, δεν την πείραζε τόσο το χρώμα όσο το καταραμένο άγχος που βίωνε καθημερινά. Με λυπημένο ύφος τραβούσε την κουρτίνα του μπάνιου, άνοιγε τέρμα το νερό στο καυτό, μπορούσε να κάθεται με τις ώρες, την ξεκούραζε.

Το κορίτσι είχε βιώσει αρκετές στενοχώριες, τόσες, που σπάνια τα μάτια της..γινόντουσαν υγρά. Κάποια στιγμή κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να εκφράσει εύκολα αυτά που ένιωθε. Έδινε καθημερινές μάχες με τον εαυτό της για να το ξεπεράσει. Πάντα είχε μια σύγχυση και δεν μπορούσε να βάλει σε τάξη τις λέξεις, της έφευγαν. Έτρεχε πίσω τους μανιωδώς να τις προλάβει, μερικές της έβαζαν τρικλοποδιές , άλλες γελούσαν μαζί της, κι αν τύχαινε να προλάβει κάνα δυο, συνειδητοποιείται πως ήταν αταίριαστες και δεν έβγαζαν κανένα νόημα. Σταματούσε απογοητευμένη και τις έβλεπε να χάνονται, μα δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Όταν της συνέβαινε αυτό, πήγαινε πάντα στο αγαπημένο της μέρος, εκεί όπου μπορούσε να αναπνεύσει, συνήθως τις Κυριακές, που η μοναξιά την έπνιγε. Όταν τον βλέμμα της χανόταν στο απέραντο μπλε, της έδινε κουράγιο να συνεχίσει. Την τελευταία φορά που έκανε προσπάθεια να εκφράσει κάποια από τα συναισθήματα της, από την άλλη πλευρά δεν άκουσε τίποτα, ήρθε αντιμέτωπη με την σιωπή. Το κορ

Σκεφτόταν πως περνούσαν οι μέρες, οι Κυριακές, η μια Κυριακή στην άλλη Ίσως αυτό που την έκανε καταθλιπτική αυτή τη μέρα είναι ότι είχε χρόνο Να σκεφτεί ότι την απασχολούσε, να μιλήσει με τον εαυτό της Η Μ. υποστήριζε πως γι αυτό δεν τις αντέχουν αρκετοί και θλίβονται Επειδή είναι η μόνη μέρα που έχεις πλέον για να σκεφτείς με τον εαυτό σου Το ξεκαθάρισμα της βδομάδας που πέρασε, για να γεμίσεις για την επόμενη Το βαρβάτο προγραμμα που σε περιμένει στην γωνία να το πιάσεις Από το χέρι για να την διανύσετε μαζί. Κι’ εσύ να θες να τρέξεις να κρυφτείς Αλλά ό,τι και να κάνεις θα σε ακολουθεί , σαν την σκιά Που ποτέ δεν μπορείς να της ξεφύγεις.

Την ξύπνησε ένα έντονο όνειρο Σηκώθηκε κι έκανε τα συνηθισμένα Έφαγε το πρωινό της, έκανε μπάνιο Ετοιμάστηκε, άνοιξε την πόρτα κι έφυγε Νιώθει πως τις Κυριακές δεν την χωράει το σπίτι Είχε ραντεβού με την Μ. στον Εθνικό Κήπο να περπατήσουν  Καθώς την περίμενε, αντιλήφθηκε πως Υπήρχε μια ομάδα perfomance όπου διάβαζε  αποσπάσματα  Από διάφορα βιβλία, ως που η μία  έπιασε στα χέρια της το αλάτι της ζωής  Ανέβηκε στους ώμους των δύο αγοριών  Το άνοιξε στην σελίδα τάδε και με φωνή όλο χρώμα και νάζι άρχισε να το διαβάζει: <<να αρχίζεις το διάβασμα της εφημερίδας από την τελευταία σελίδα, να γελάς όταν δεν μπορείς να αποφασίσεις αν θα χρησιμοποιήσεις το δεξί ή το αριστερό χέρι>>  Διάβασε λίγες ακόμα σειρές, κατέβηκε  και το τοποθέτησε ξανά στο βαλιτσάκι  Με τα υπόλοιπα βιβλία. Μετά ζήτησε από το αγόρι να της δώσει Νίτσε Εκείνος έψαξε στο βαλιτσάκι και της έδωσε το βιβλίο Το έπιασε στα χέρια της και καθώς το άνοιγε την πλησίαζε διαβάζοντας: <&l

Σήμερα μετά από αρκετές μέρες σχόλασα στην ώρα μου. Τα μάτια μου δεν  μπορούσαν να μείνουν ανοιχτά, ο ήλιος τα ανάγκαζε να είναι σχεδόν κλειστά Ένιωσα μία ανακούφιση μέσα σε αυτό το φως, και δεν ήθελα με τίποτα να γυρίσω σπίτι κατευθείαν. Έτσι μετά το παράπονο του μπαμπά ότι δεν του δείχνω την αγάπη μου, σταμάτησα σ' ένα αγαπημένο μαγαζάκι στην Βουλής όπου φτιάχνουν ολόφρεσκες τάρτες απ'όλο τον κόσμο για να του πάρω μερικές λιχουδιές. Όταν τον πήρα τηλέφωνο να κατέβει, παραξενεύτηκα όταν το τηλέφωνο το σήκωσε η Άννα η βοηθός του και μου είπε ότι ο μπαμπάς δεν αισθανόταν καλά και σήμερα δεν πήγε στην δουλειά. Καθώς έφτανα στην πόρτα έκανα μεταβολή και πήρα αμέσως τηλέφωνο στο σπίτι, το σήκωσε εκείνος το τηλέφωνο, του λέω τι έγινε που είσαι γιατί δεν πήγες δουλειά σήμερα; όλα καλά; Ναι μου λέει απλά είχα λίγη πίεση κι έκατσα σπίτι να ξεκουραστώ, κρίμα του λέω κι εγώ πήγα και πήρα μερικά γλυκάκια να φάμε μην λες ότι δεν σου δείχνουμε ότι Σ'αγαπάμε, γέλασε, τα είπαμε λίγο και

Σήμερα είχα μια έντονη επιθυμία να περπατήσω δίπλα στην θάλασσα. Σηκώθηκα έκανα μπάνιο ετοιμάστηκα κι έφυγα από το σπίτι. Πάντα μου αρέσει αυτή την βόλτα να την κάνω μόνη. Να κοιτάζω την θάλασσα, να τρέχουν ταραγμένες  οι σκέψεις πάνω-κάτω, να μην χρειάζεται να μιλάω σε κανέναν, εγώ κ' η θάλασσα. Το βαθύ της μπλε, το κύμα της, το άρωμα της.  

Από εκείνες τις μέρες όπου η μόνη σου απόλαυση είναι να είσαι κάτω από το καυτό νερό!

  19:36  έχει ήδη σκοτεινιάσει, έξω φυσάει πολύ , κ' έχει ένα ψυχρό αέρα. Σήμερα μιας και σχόλασα νωρίς είπα να μαγειρέψω..μην φανταστείς..κάτι παλιο-τορτελίνια να μην καθυστερήσω, παρέα με το νέο αγαπημένο Spotify να παίζει  Evening acoustic και συγκεκριμένα το Love του isaac gracie..οι νότες μου φέρνουν στο μυαλό τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Από αυτές που είσαι χωμένος μέσα στα σκεπάσματα με κάποιο αγαπημένο βιβλίο στο χέρι συντροφιά πάντα με κάποια μελαγχολική μελωδία.   Πήγε 19:52 και κάνω κάποια όνειρα για το μέλλον...μια καινούρια δουλειά.. μέρη.. άνθρωποι..ενδιαφέροντα..συνήθειες..ένα διαφορετικό διακοσμημένο σπίτι..θα το ήθελα με πολλές βιβλιοθήκες και φωτογραφίες στους τοίχους..πολύχρωμα κτήρια..   Φοβάμαι λίγο..τα όνειρα..τα σχέδια..τι μπορεί να πάει στραβά και να μην πραγματοποιηθούν ποτέ. Αλλά προς το παρόν θα σταματήσω, να πάω να κάνω μπάνιο, να ετοιμάσω τα πράγματα και να ξαπλώσω να ξεκουραστώ πριν το ρολόι χτυπήσει πάλι στις 05:30.

Είναι από τις  μέρες που νιώθεις ότι όλα καταρρέουν..που δεν μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι..που δεν θέλεις να μαγειρέψεις..που δεν θες να μαζέψεις με τίποτα το ''σχεδόν'' ακατάστατο σπίτι..τα ρούχα από την απλώστρα..να σιδερώσεις τα ήδη μαζεμένα..να πλύνεις τα πιάτα..να τακτοποιήσεις τα ήδη στεγνά.. * * * Αλλά θα ήθελες: να τριγυρνάς σε καινούρια σοκάκια στο κέντρο της Αθήνας..να τον έχεις να περπατάει δίπλα σου..την γλώσσα σου να ταλαντώνεται από καινούριους συνδυασμούς γεύσεων..να τον ακούς να μιλάει ακατάπαυστα ..να αγοράζεις ένα βιβλίο..να του ξεκλέβεις ένα φιλί.. * * * Παρόλα αυτά..θα τα παραβλέψεις!

Με τον καιρό να ‘ ναι κόντρα έχει τιμή σαν πετάς, να μένεις μόνος, να μένεις μόνος * Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς μην κλαις, πουλί μου, μην κλαις, πουλί μου Όσο και αισιόδοξα μπορεί να αρχίσει μια Κυριακή, πάντα στο τέλος θα έχει μια γλυκόπικρη γεύση https://www.youtube.com/watch?v=_elZ1C569MQ

Κυριακή   Καθώς άνοιξα τα μάτια μου η ώρα ήταν 07:57, σηκώθηκα, πήγα στο μπάνιο κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και μου υποσχέθηκα πως σήμερα δεν θα σκεφτώ ότι είναι Κυριακή. Έπλυνα τα δόντια μου γρήγορα γρήγορα, άνοιξα τα παντζούρια να μπει φως και τα παράθυρα για να μπει ο φρέσκος Αθηναϊκός αέρας στο σπίτι. Αλήθεια πόσο καθαρός μπορεί να είναι ο αέρας στο κέντρο; Δεν έχει σημασία, είπα, έξω έχει ήλιο.   Σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία ιδέα να ετοιμαστώ και να πάω να πάρω πρωινό κάπου έξω μόνη μόνη μου. Έτσι λοιπόν έβαλα την πράσινη μου μπλούζα μαζί με το σκούρο μπλε τζιν, έπιασα τα μισά μου μαλλιά προς τα πίσω και στην κορυφή του κεφαλιού πρόσθεσα τα καινούρια λουλούδια που πήρα σε αποχρώσεις ροζ και μοβ, πήρα τον υπολογιστή μαζί με τον σκληρό δίσκο για να επιλέξω τις φωτογραφίες που θα δείξω αύριο στην ομάδα φωτογραφίας για την έκθεση που ετοιμάζουμε. Χάρηκα πολύ στην ιδέα ότι θα το έκανα εκτός σπιτιού. Πλησίασα στην πόρτα έβαλα τα αγαπημένα μου μπίρκενστοκ κι έφυγα.    Καθώς περνούσα απ

Είναι μεσημέρι•τα πεζοδρόμια αδειανά•η αθηνα ήσυχη•ακους μόνο τα τζιτζίκια•εγώ, στο κρεβάτι ξαπλωμένη•μ’ένα κουβαδάκι παγωτό στο ένα χέρι•και στο άλλο την Αλκυόνη•κι’εσύ κάπου κάπου να τριγυρνάς•οι μέρες της άδειας τελειώνουν•και δεν θέλω•αρνούμαι

Μαύρα μαλλιά, καστανά μάτια, κατάλευκη επιδερμίδα   Κι εκείνο το λακκάκι στο πιγούνι που έκανε   Το χαμόγελο σου γλυκό, ξεχωριστό  Δεν έχω πολλές αναμνήσεις, μα αυτές που έχω..είναι τόσο δυνατές  Άλλαζες συχνά τα μαλλιά σου, κόκκινα, ξανθά, πότε μακριά..πότε κοντά Εγώ όμως θα σε θυμάμαι με τα μαύρα σου μαλλιά που έφταναν  Στον ώμο σου..σαν την φωτογραφία που έχω φυλάξει στο κουτάκι  Με άλλα αγαπημένα πράγματα Είχες θλιμμένο ύφος, το πρόσωπο σου ελαφρά πλαγιασμένο στον ώμο σου Που είχε καλυφθεί από τα μαλλάκια σου Κάθε Σαββατοκύριακο ανυπομονούσα να έρθω στην γιαγιά να σε δω Δεν σε πετυχαίνα όλες τις φορές Εκείνον τον καιρό σας έδιωχνε ο θείος από το σπίτι Τρέχατε σε ξενοδοχεία και πότε πότε στο σπίτι μας Ερχόσουν μ’ εκείνα τα περίεργα ρούχα..τα γυαλιστερά κοντά μπλουζάκια  Τις φούστες, τα παντελόνια καμπάνες Ίσως γι’αυτό αγαπώ πολύ τα γυαλιστερά ρούχα..μου θυμίζουν εσενα  Δεν θα ξεχάσω ποτέ την τελευταία μας συνάντηση Στο ξενοδοχείο..μπήκαμε με τ

Διπλωμένη στην καρέκλα Τα χέρια μπερδεμένα μεταξύ τους Έχουν ξεχάσει πως είναι, να μπερδεύονται με άλλα Συνήθισαν στην μοναξιά τους Ίσως να Φοβούνται Να ξανά-μπερδευτούν Και..αρκούνται στην μεταξύ τους επαφή https://www.youtube.com/watch?v=tLqfkSTtEAI

  Ήρθε σιωπηλή και κάθισε στην γωνία του κρεβατιού μου, εγώ ως συνήθως απορροφημένη σε κάποια σκέψη, άργησα να την αντιληφθώ. -Κοριτσάκι μου τι έχεις; -Τίποτα μαμά, καλά είμαι, ίσως λίγο κουρασμένη από την δουλειά. -Αγάπη μου, δεν είσαι καλά, μίλησέ μου! -Μαμά παράτα με. Είμαι μια χαρά της αποκρίθηκα! -Η μαμά σου είμαι σε καταλαβαίνω, τι σε απασχολεί; -Ρε μαμά άσε με ήσυχη, τι δεν καταλαβαίνεις;   Τι να της έλεγα;ότι δεν νοιώθω ευτυχισμένη; πάντα ήταν ευαίσθητη, θα με πυροβολούσε με ερωτήσεις που δεν θα ήθελα να απαντήσω σε καμία περίπτωση.   Όποτε την χρειάζομαι είναι εκεί, όχι πάντα με τον τρόπο που θέλω εγώ, αλλά είναι!Τον τελευταίο καιρό με την κούραση που έχω από την δουλειά, την φέρνω σπίτι να με βοηθήσει με τις δουλειές. Έχει κι εκείνη το πρόβλημά της και στεναχωριέμαι που υποφέρει!   Κατεβάζει το βλέμμα της, σηκώνεται, πριν βγει από το δωμάτιο γυρνάει ψελλίζοντας μου -Κοριτσάκι μου σ' αγαπάω πολύ και θέλω να σε βλέπω ευτυχισμένη   Σήκωσα το κεφάλι μου και

Άνοιξε τα μάτια της, η ώρα ηταν 08:25, σκέφτηκε πως σήμερα κατάφερε να κοιμηθεί λίγο παραπάνω. Κυριακή μουρμούρισε. Σηκώθηκε, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να πλύνει τα δόντια της, νοιώθει πολύ μεγάλη ανακούφιση, καθαρή! Ύστερα, γυρίζει στο δωμάτιο ανοίγει το πατζούρι και το παράθυρο για να αεριστεί απο τις βραδινές εφιαλτικές ανάσες. Τις κυριακές αφού αλλάξει τα σεντόνια, ετοιμάζει το αγαπημένο της καλοκαιρό πρωινό, καρπούζι με ανθότυρο και κρακεράκι, αφου πλύνει τα πιάτα παίρνει το βιβλίο της και ξαπλώνει. Κάπου κάπου σταματάει και λέει απο μέσα της...πόσο καταθληπτικές είναι οι Κυριακές..ησυχία..ζέστη..Οι περισσότεροι είναι στριμωγμένοι σε κάποια παραλία..κι εκείνη ίσως να ήθελε..αλλά όχι στην πόλη..στο νησάκι που τόσο αγαπούσε και ανήκε η καρδιά της..φέρνει στην μνήμη της τους φίλους της που τις Κυριακές μαζεύονταν όλοι μαζι σε κάποια ήσυχη παραλία του νησιού όπου θα μπορούσαν να μιλήσουν και να γελάσουν δυνατά! Πόσο της λείπει το καλοκαίρι το νησί..ο καθαρός αέρας..τα νερά..οι

Καθόταν στην συνηθισμένη καρέκλα, στην κουζίνα Όταν έχει νταλκάδες, ανέκφραστα, στρίβει το τσιγάρο της Σκέφτεται, σκέφτεται τι να κάνει Αρχίζει να πληκτρολογεί ένα μήνυμα στο κινητό της Να της πει τι συμβαίνει, να ζητήσει την γνώμη της Αλλά πονάει, πονάει πολύ Ξεροαταπίνει με βουρκωμένα μάτια, κ' το σβήνει Τι ήταν αυτό που την πονούσε πιο πολύ δεν ήξερε Ο πόνος από την ασθένειά της?από τον καημό της? Δεν ήξερε Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκε Σκεφτόταν, στριφογυρνούσε στα χοντρά βαμβακερά σεντόνια  που της είχε κάνει δώρο Την ζέσταιναν..αλλά τα λάτρευε Ήταν από εκείνη Κι' όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκε