Κάθε μέρα με σκοτώνεις Μου ρίχνεις κάτω την καρδιά και γίνεται χίλια δυό κομμάτια Γονατίζω με το ζόρι να μαζέψω τα κομμάτια Αλλά πια είναι η σειρά τους? Και αν τα βάλω λάθος? Και αν δεν μπορώ να τα αποτρέψω? τι θα κάνω? Και κάπως έτσι Ξαπλώνω πάνω τους και ματώνω.. και υποφέρω..
Είναι που φοβάμαι τα δευτερόλεπτα,τα λεπτά,τις ώρες και τις μέρες που κυλάνε τόσο γρήγορα..όπως ο άνεμος που σπρώχνει βεβιασμένα τα σύννεφα..και εκείνα τρέχουν να σωθούν..πότε δημιουργώντας την βροχή και πότε ελευθερώνοντας τον ήλιο..