ΑσπρόΜαυρες ασυναρτησίες

5:37 Άλλη μια μέρα προσπαθώντας να κοιμηθώ Οι σκέψεις είναι εκεί με περιμένουν κάθε φορά που θα κλείσω τα μάτια και θα πω να κοιμηθώ. Πόσες φορές θα χρειαστεί να κλείσω και να ανοίξω πάλι τον υπολογιστή μου; Πόσες φορές θα διαβάσω λίγες ακόμα σελίδες από το βιβλίο; Αλλά οι σκέψεις είναι ακόμα εκεί να σκαλίζουν το κεφάλι μου.. Οι σκέψεις που το στροβιλίζουν έχουν να κάνουν με το πόσο κοντά προσπαθώ να έρθω με τους ανθρώπους..ανακαλύπτοντας ότι όσο προσπαθώ να αποφύγω την μάζα άλλο τόσο με αποφεύγουν και αυτοί.. Γιατί δεν συνειδητοποιούν ότι αυτή είναι η ομορφιά μας; Το να είμαστε διαφορετικοί..κανένας δεν πρέπει να προσπαθεί να είναι ίδιος.. Κουράζομαι Όλο λέω ότι δεν θα τους δίνω σημασία και θα περνάω καλά..και από την άλλη αμφιταλαντεύομαι, είμαι άνθρωπος με πολύ έντονα συναισθήματα και μου αρέσει να διεισδύω στον συναισθηματικό κόσμο τους.. Πως αλλιώς θα βρω το κλειδί που θα ξεκλειδώσει τον κόσμο μου; Δεν γίνεται αλλιώς.. Και η ώρα είναι 6:09

Σε είχα πιάσει στα χέρια μου..σε παρατηρούσα για ώρα. Σε στριφογυρνούσα ξανά και ξανά...είχα πάρει την απόφαση και πλησίαζα.. απειλητικά..ήταν πολύ περίεργο.. Δεν ήμουνα καλά...έξω είχε πολύ κρύο.. Οι σκέψεις μου ήταν μπερδεμένες..κάπου χανόμουν για λίγο και ύστερα γυρνούσα πάλι πίσω..πίσω στην αλήθεια μου.. Έτσι το άφησα στην άκρη και απλώς σηκώθηκα έβαλα το μπουφάν μου..και περπάτησα..πήγα στο αγαπημένο μέρος..σε εκείνο το παγκάκι απέναντι από την θάλασσα..σκεφτόμουν ότι είχε προηγηθεί.. Ευχόμουν να ήσουν μαζί μου..όμως.. τα πράγματα είχαν αλλάξει.. Σε πήρα τηλέφωνο με λυγμούς ασταμάτητους..σου είπα τι έγινε και με ρωτούσες συνέχεια γιατί και γιατί.. Δεν είχα λόγια να σου πω για να στο περιγράψω. Έκλαψα τόσο πολύ που εσύ συνέχιζες να με ακούς.. Αυτό που συγκράτησα ήταν το 'φοβάμαι μην σε χάσω'.. και σου είπα μη φοβάσαι εδώ θα είμαι.. Άραγε τώρα που με έχασες φοβάσαι? Εγώ είμαι ακόμα εδώ?

Τι να πρωτοπώ ή τι να πρωτογράψω για τα συναισθήματα που με κατακλύζουν; Πες μου.. Σε παρακαλώ.. Δώσε μου αυτή την καταραμένη δύναμη να κάνω κάτι... Έστω να γελάσω ή να κλάψω, για να εκραγεί η καρδιά μου από τα βαριά εκείνα συναισθήματα που κοντεύουν να με διαλύσουν Σε παρακαλώ.. Δεν μπορώ να τα αντέξω άλλο Τι να είναι αυτό που φοβάμαι; Την αλλαγή; Την αλλαγή που θα έρθει στην δική μου την ζωή; Ή σε εκείνη την ήδη διαλυμένη ζωή της που έχει σπάσει και έχει πέσει δημιουργώντας 1000 θρύψαλα; Πόσο λυπηρό; Ξέρω τις συνέπειες,αλλά γιατί να μην μπορώ να τις εκμαιεύσω και από εσένα; Μου λες γαμώτο; Μην κάνεις πως δεν βλέπεις.. Με πονάς Αλλά τι κάνεις όταν είσαι απλά ένας θεατής?

Κάποτε περπατούσα στους δρόμους της πόλης μου και οι άνθρωποι χαμογελούσαν.. Είναι Χριστούγεννα... και οι άνθρωποι είναι λυπημένοι.. Δεν μπορούν να είναι λυπημένοι τα Χριστούγεννα.. Η μαγεία έχει χαθεί από την πόλη μου.. Γιατί?Γιατί οι άνθρωποι δεν χαμογελάνε? Τι τους συμβαίνει? Μακάρι να μπορούσα να τους πω ότι όλα καλά θα πάνε.. Αλλά πώς μπορείς να τους πείσεις? Θα πάνε άραγε όλα καλά? Η πόλη μου είναι γκρίζα τα φετινά Χριστούγεννα..

Έχω δύο πόδια για να γυρίσω όλο τον κόσμο.. Δύο χέρια για να τον αγκαλιάσω.. Δύο αφτιά για να τον ακούσω Δύο μάτια για να τον δω.. Και ένα πλατύ χαμόγελο για να του χαμογελάσω και να του πω, πως όλα θα μας πάνε καλά..

Μπορεί να σε διέγραψα από το κινητό μου, να έσβησα τα μηνύματά σου, να σε μπλόκαρα στο σκάιπ.. Αλλά οι αναμνήσεις δεν διαγράφονται..είναι πάντα εκεί..να με περιτριγυρίζουν και να μου θυμίζουν τις καλές και τις κακές στιγμές..πλησιάζει ο ένας χρόνος που είμαστε χώρια...μα πως περνάει έτσι ο καιρός ρε γαμώτο..τρέχουμε να προλάβουμε την ζωή μας... Μου λείπεις..

Ημέρα κατάθλιψης.. το μόνο που θέλω να κάνω είναι περπατάω ασταμάτητες ώρες με ακουστικά στα αφτιά,να χαζεύω το μελαγχολικό τοπίο του νησιού...Εκείνες τις στιγμές τις αφιερώνω σε παλιές αναμνήσεις..Αναμνήσεις που όταν τις θυμάμαι πονάω..και όμως Σ'αγαπάω για εκείνες τις στιγμές που με έκανες να γελάσω, να κλάψω και να σκεφτώ..Ποιος να είσαι τώρα?Σε πιο δρόμο να βαδίζεις?Άραγε υπάρχουν στιγμές που και εσύ σκέφτεσαι εμένα? Πλησιάζουν πάλι Χριστούγεννα..Ξέρεις πόσο αγαπάω τα Χριστούγεννα.. Τα φετινά θα είναι διαφορετικά... Γιατί θα λείπεις εσύ...

Και σαν έρχονται οι γιορτές γινόμαστε άνθρωποι. Αγοράζουμε δώρα, διοργανώνοντας τραπέζια για να τα μοιράσουμε στους αγαπημένους μας ανθρώπους... Θυμόμαστε επιτέλους πως εκτός από τα αγαπημένα πρόσωπα, υπάρχουν και εκείνα τα σκυθρωπά μουτράκια, που περιμένουν εμάς τους υπόλοιπους να τους δώσουμε μια αγκαλιά συνοδευμένη με το πιο ζεστό χαμόγελο... Που θα τους υπενθυμίζει πως ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται για εκείνους..Που και φέτος θα τους δώσουν την ελπίδα που θα τους πάει παραπέρα..στις επόμενε γιορτές..που και πάλι θα περιμένουν με αγωνία.. Είδες; Ακόμα και εσύ..τούτη τη στιγμή που σκέφτεσαι..που γράφεις..πλησιάζουν οι γιορτές.. Και όμως θα έπρεπε να θυμόμαστε πως κάθε μέρα είναι εκεί και μας χρειάζονται..

Φοβάμαι..εκείνα τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά. τις ώρες και τις μέρες που φεύγουν έτσι... Είμαι μόνη μου...μα δεν θέλω να είμαι μόνη μου.. Φοβάμαι Νόμιζα πως ήμουνα ο άνθρωπός σου τόσα χρόνια.. Γιατί γίναμε άνθρωποι περιορισμένου χρόνου; Τι γίνεται; Πού είναι οι άνθρωποι που θα σε αγαπάνε για όσο ζούνε; Φοβάμαι πως δεν υπάρχουν πια..