Πριν κλείσω τα μάτια μου η ώρα ήταν 2.30.. Καθώς τα άνοιξα ..άκουσα τα μπουμπουνιτά..είναι η ώρα του είπα..όπου να ναι θα βρέξει..πρέπει να πάω τον σκύλο βόλτα και γρήγορα πήγα να ετοιμαστώ... Καθώς γύρισα άνοιξα το παράθυρο...και μόλις είχε σταθεί ενα κίτρινο φύλλο παρασυρόμενο από τον αέρα.. Ναι..είναι φθηνόπωρο..ήρθε κι'αυτο.. Μα περνάει ο καιρος σκέφτηκα.. Κι'άρχισε η βροχή! Μυρίζει βρεγμένο χώμα.. Γκρίζα σύννεφα με τυλίγουν σφιχτά.. Πόσο λάτρευα να ακούω την βροχή στην αγκαλιά σου! Να με φιλάς και να με ρωτάς:με αγαπάς? Και να σου απαντώ χαμογελαστά..:φυσικά...αφού είσαι η ζωή μου! Και έξω οι βροντές δυναμώνουν...η βροχή γίνεται πιο δυνατή.. Σ'αγαπούσα?Σ'αγαπάω??Δεν ξερω..
Είναι που φοβάμαι τα δευτερόλεπτα,τα λεπτά,τις ώρες και τις μέρες που κυλάνε τόσο γρήγορα..όπως ο άνεμος που σπρώχνει βεβιασμένα τα σύννεφα..και εκείνα τρέχουν να σωθούν..πότε δημιουργώντας την βροχή και πότε ελευθερώνοντας τον ήλιο..