ΑσπρόΜαυρες ασυναρτησίες

Η τελευταία Κυριακή στο σπίτι, κούτες από δω κούτες από κει, γενικά μια αναστάτωση, αλλά όμορφη, ήταν μια από τις δυο πιο σημαντικές αλλαγές που θα ήθελα να με βρει ο καινούριος χρόνος, η άλλη πιστεύω θα έρθει σύντομα. Έτσι, αυτή την βδομάδα κάτι όμορφο θα συμβεί, ανυπομονώ!

Έσερνε το κορμί της προς το μπάνιο βγάζοντας ένα ένα τα ρούχα, πριν μπει, σταματούσε μπροστά στον καθρέφτη και κοιτούσε τον κουρασμένο εαυτό της, τους μαύρους κύκλους που κοντεύουν  να ξεπεράσουν το χρώμα των μαλλιών  της και τις άσπρες τρίχες που σιγά σιγά κυρίευαν, δεν την πείραζε τόσο το χρώμα όσο το καταραμένο άγχος που βίωνε καθημερινά. Με λυπημένο ύφος τραβούσε την κουρτίνα του μπάνιου, άνοιγε τέρμα το νερό στο καυτό, μπορούσε να κάθεται με τις ώρες, την ξεκούραζε.

Το κορίτσι είχε βιώσει αρκετές στενοχώριες, τόσες, που σπάνια τα μάτια της..γινόντουσαν υγρά. Κάποια στιγμή κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να εκφράσει εύκολα αυτά που ένιωθε. Έδινε καθημερινές μάχες με τον εαυτό της για να το ξεπεράσει. Πάντα είχε μια σύγχυση και δεν μπορούσε να βάλει σε τάξη τις λέξεις, της έφευγαν. Έτρεχε πίσω τους μανιωδώς να τις προλάβει, μερικές της έβαζαν τρικλοποδιές , άλλες γελούσαν μαζί της, κι αν τύχαινε να προλάβει κάνα δυο, συνειδητοποιείται πως ήταν αταίριαστες και δεν έβγαζαν κανένα νόημα. Σταματούσε απογοητευμένη και τις έβλεπε να χάνονται, μα δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Όταν της συνέβαινε αυτό, πήγαινε πάντα στο αγαπημένο της μέρος, εκεί όπου μπορούσε να αναπνεύσει, συνήθως τις Κυριακές, που η μοναξιά την έπνιγε. Όταν τον βλέμμα της χανόταν στο απέραντο μπλε, της έδινε κουράγιο να συνεχίσει. Την τελευταία φορά που έκανε προσπάθεια να εκφράσει κάποια από τα συναισθήματα της, από την άλλη πλευρά δεν άκουσε τίποτα, ήρθε αντιμέτωπη με την σιωπή. Το κορ