Η ''μισή'' χώρα καίγεται και η άλλη ''μισή'' σέρνεται στα τέσσερα. Έχουμε χάσει παντελώς το νόημα της ανθρώπινης υπόστασης. Κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, κοιτάμε το εγώ μας και χάνουμε τους ανθρώπους μας.
Είναι που φοβάμαι τα δευτερόλεπτα,τα λεπτά,τις ώρες και τις μέρες που κυλάνε τόσο γρήγορα..όπως ο άνεμος που σπρώχνει βεβιασμένα τα σύννεφα..και εκείνα τρέχουν να σωθούν..πότε δημιουργώντας την βροχή και πότε ελευθερώνοντας τον ήλιο..