Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2019
Στο κασετόφωνο έπαιζε η κασέτα Μελαγχολία , τα φύλλα στεκόντουσαν πάνω στο τραπέζι απέναντί μου, φοβόμουν να τα πιάσω στα χέρια μου, η εικόνα τους..με τσάκιζε, πως θα μπορούσα να γεμίσω αυτά τα άδεια φύλλα με τα μελανά στίγματα του παρελθόντος? Από που να αρχίσω? Οι στιγμές περνούσαν από μπροστά σαν αστραπές...έντονες και ακανόνιστες..
Προσπαθούσα να απαλύνω τον πόνο της, αναρωτιόταν πώς θα μπορούσε να μην τον ξαναγγίξει, να μην τον ξαναδεί, ξέσπασε σε λυγμούς, τα γκρι της μάτια είχαν μια τεράστια θλίψη, δεν είχα τι να της πω, τι μπορείς να πεις σε αυτές τις περιπτώσεις;δεν μπορούσα να πάρω τον πόνο της..της έπιασα το χέρι και ξάπλωσα πάνω της. Σ'αγαπώ..θα είμαι εδώ.
Η ''μισή'' χώρα καίγεται και η άλλη ''μισή'' σέρνεται στα τέσσερα. Έχουμε χάσει παντελώς το νόημα της ανθρώπινης υπόστασης. Κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, κοιτάμε το εγώ μας και χάνουμε τους ανθρώπους μας.  
Υπάρχουν κι αυτοί οι θνητοί που ίσως βλέπουν τον κόσμο Με διαφορετικό μάτι..που αγαπούν λίγο παραπάνω.. Έχουν ρομαντική ψυχή..σε κοιτάζουν στα μάτια..
Οι μέρες πλέον κυλούσαν τόσο γρήγορα, τις ένιωθα τόσο μοναχικές κι άδειες Τίποτα δεν μπορούσε να τις γεμίσει, όσο γεμάτες κι αν ήταν. Βυθισμένη όπως πάντα σε κάποια σκέψη, η μουσική συνόδευε κάθε μου βήμα. Πριπλανιόμουν άσκοπα στους δρόμους, συλλογιζόμουν ότι έχω γίνει ένα πλέον με την μοναξιά Ίσως να μην πρόλαβα να την σταματήσω εκεί που έπρεπε, ίσως να είναι αυτή το άλλο μου ολόκληρο. *  Η ατμόσφαιρα είναι υγρή, το βαθύ σκοτάδι έχει  καλύψει το περισσότερο σπίτι. Μια χαραμάδα φως μπαίνει από το πλάι της κουρτίνας.. από το φως.. του δρόμου.  
Έξω ψιχάλιζε έντονα, ένιωθα την κάθε σταγόνα, στα μαλλιά μου, στο πρόσωπό μου. Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω όλες αυτές τις αλλαγές σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα.  ..γι αυτά που αφήνω..και για τα νέα που θα συναντήσω.. Είναι που πρέπει να προχωράμε και να διαλέγουμε ότι είναι σημαντικό για εμάς..χωρίς να κοιτάμε πίσω..
'Ταραγμένη, προσπαθούσε να βάλει το κλειδί στην κλειδαριά του αυτοκινήτου ,αφού τα κατάφερε, πέταξε τα πράγματά της βιαστικά στο πίσω κάθισμα, έσκυψε με τα δυο της χέρια πάνω στο τιμόνι, με τα αναφιλητά να ταράσσουν την ησυχία. Πήρε την απόφαση να βάλει μπροστά το αμάξι, το μυαλό της είχε θολώσει, δεν ήξερε που πήγαινε, τα άλλα αυτοκίνητα της κόρναραν, έκαναν ελιγμούς, αλλά εκείνη ήταν θολωμένη. Έξω είχε  αρχίσει να βρέχει, άνοιξε το ραδιόφωνο.. *So take me to the heavens now As we burn down, as we are found Take me to the heavens now My heart screams out* Τα τζάμια είχαν θολώσει..δεν έβλεπε πια τίποτα.. *Your heart burns slow, I feel the pain and I cry out, I cry out* Το τραγούδι δεν ακουγόταν πια..ήταν σκοτάδι..ένιωθε ένα χέρι να την σφίγγει .. Από μακριά ακουγόταν ένας ήχος..της έμοιαζε με τον ήχο του παλμού της.. Ο τεχνητός  ήχος, του παλμού της..'