Στο κασετόφωνο έπαιζε η κασέτα Μελαγχολία , τα φύλλα στεκόντουσαν πάνω στο τραπέζι απέναντί μου, φοβόμουν να τα πιάσω στα χέρια μου, η εικόνα τους..με τσάκιζε, πως θα μπορούσα να γεμίσω αυτά τα άδεια φύλλα με τα μελανά στίγματα του παρελθόντος? Από που να αρχίσω? Οι στιγμές περνούσαν από μπροστά σαν αστραπές...έντονες και ακανόνιστες..
Είναι που φοβάμαι τα δευτερόλεπτα,τα λεπτά,τις ώρες και τις μέρες που κυλάνε τόσο γρήγορα..όπως ο άνεμος που σπρώχνει βεβιασμένα τα σύννεφα..και εκείνα τρέχουν να σωθούν..πότε δημιουργώντας την βροχή και πότε ελευθερώνοντας τον ήλιο..