Στο κασετόφωνο έπαιζε η κασέτα Μελαγχολία , τα φύλλα στεκόντουσαν πάνω στο τραπέζι απέναντί μου, φοβόμουν να τα πιάσω στα χέρια μου, η εικόνα τους..με τσάκιζε, πως θα μπορούσα να γεμίσω αυτά τα άδεια φύλλα με τα μελανά στίγματα του παρελθόντος? Από που να αρχίσω? Οι στιγμές περνούσαν από μπροστά σαν αστραπές...έντονες και ακανόνιστες..
Η θάλασσα ήταν ήρεμη, ίσα που ακουγόταν το κύμα, ήσουν ήσυχος.. διάβαζες το βιβλίο σου κι εγώ ξαπλωμένη δίπλα σου διάβαζα το δικό μου. Έκλεισες το βιβλίο και έμεινες σιωπηλός να κοιτάζεις την θάλασσα, από το στόμα σου ξεμύτησε με θάρρος μια μικρή πρόταση, δεν είμαι πια χαρούμενος.. νιώθω σαν να είμαστε 20 χρόνια παντρεμένοι. Έκλεισα κι εγώ το βιβλίο μου και σηκώθηκα.. δεν υπήρχαν πολλά που μπορούσα να πω. Για ακόμα μια φορά δεν ένιωσα αρκετή για σένα, κι έμεινα να αισθάνομαι εγκλωβισμένη-σαστισμένη-απογοητευμένη. Στην επιστροφή υπήρχε ησυχία! ¡Adiós!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου