Είναι μεσημέρι•τα πεζοδρόμια αδειανά•η αθηνα ήσυχη•ακους μόνο τα τζιτζίκια•εγώ, στο κρεβάτι ξαπλωμένη•μ’ένα κουβαδάκι παγωτό στο ένα χέρι•και στο άλλο την Αλκυόνη•κι’εσύ κάπου κάπου να τριγυρνάς•οι μέρες της άδειας τελειώνουν•και δεν θέλω•αρνούμαι
Είναι που φοβάμαι τα δευτερόλεπτα,τα λεπτά,τις ώρες και τις μέρες που κυλάνε τόσο γρήγορα..όπως ο άνεμος που σπρώχνει βεβιασμένα τα σύννεφα..και εκείνα τρέχουν να σωθούν..πότε δημιουργώντας την βροχή και πότε ελευθερώνοντας τον ήλιο..