Είναι μεσημέρι•τα πεζοδρόμια αδειανά•η αθηνα ήσυχη•ακους μόνο τα τζιτζίκια•εγώ, στο κρεβάτι ξαπλωμένη•μ’ένα κουβαδάκι παγωτό στο ένα χέρι•και στο άλλο την Αλκυόνη•κι’εσύ κάπου κάπου να τριγυρνάς•οι μέρες της άδειας τελειώνουν•και δεν θέλω•αρνούμαι
Η θάλασσα ήταν ήρεμη, ίσα που ακουγόταν το κύμα, ήσουν ήσυχος.. διάβαζες το βιβλίο σου κι εγώ ξαπλωμένη δίπλα σου διάβαζα το δικό μου. Έκλεισες το βιβλίο και έμεινες σιωπηλός να κοιτάζεις την θάλασσα, από το στόμα σου ξεμύτησε με θάρρος μια μικρή πρόταση, δεν είμαι πια χαρούμενος.. νιώθω σαν να είμαστε 20 χρόνια παντρεμένοι. Έκλεισα κι εγώ το βιβλίο μου και σηκώθηκα.. δεν υπήρχαν πολλά που μπορούσα να πω. Για ακόμα μια φορά δεν ένιωσα αρκετή για σένα, κι έμεινα να αισθάνομαι εγκλωβισμένη-σαστισμένη-απογοητευμένη. Στην επιστροφή υπήρχε ησυχία! ¡Adiós!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου