Οι μέρες πλέον κυλούσαν τόσο γρήγορα, τις ένιωθα τόσο μοναχικές κι άδειες
Τίποτα δεν μπορούσε να τις γεμίσει, όσο γεμάτες κι αν ήταν.
Βυθισμένη όπως πάντα σε κάποια σκέψη, η μουσική συνόδευε κάθε μου βήμα.
Πριπλανιόμουν άσκοπα στους δρόμους, συλλογιζόμουν ότι έχω γίνει ένα πλέον με την μοναξιά
Ίσως να μην πρόλαβα να την σταματήσω εκεί που έπρεπε, ίσως να είναι αυτή το άλλο μου ολόκληρο.
*
Η ατμόσφαιρα είναι υγρή, το βαθύ σκοτάδι έχει καλύψει το περισσότερο σπίτι.
Μια χαραμάδα φως μπαίνει από το πλάι της κουρτίνας.. από το φως.. του δρόμου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου