Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Φοβάμαι..



Φοβάμαι..εκείνα τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά. τις ώρες και τις μέρες που φεύγουν έτσι...
Είμαι μόνη μου...μα δεν θέλω να είμαι μόνη μου.. Φοβάμαι
Νόμιζα πως ήμουνα ο άνθρωπός σου τόσα χρόνια..
Γιατί γίναμε άνθρωποι περιορισμένου χρόνου;
Τι γίνεται;
Πού είναι οι άνθρωποι που θα σε αγαπάνε για όσο ζούνε;
Φοβάμαι πως δεν υπάρχουν πια.. 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η θάλασσα

 Η θάλασσα ήταν ήρεμη, ίσα που ακουγόταν το κύμα, ήσουν ήσυχος.. διάβαζες το βιβλίο σου κι εγώ ξαπλωμένη δίπλα σου διάβαζα το δικό μου. Έκλεισες το βιβλίο και έμεινες σιωπηλός να κοιτάζεις την θάλασσα, από το στόμα σου ξεμύτησε με θάρρος μια μικρή πρόταση, δεν είμαι πια χαρούμενος.. νιώθω σαν να είμαστε 20 χρόνια παντρεμένοι. Έκλεισα κι εγώ το βιβλίο μου και σηκώθηκα.. δεν υπήρχαν πολλά που μπορούσα να πω. Για ακόμα μια φορά δεν ένιωσα αρκετή για σένα, κι έμεινα να αισθάνομαι εγκλωβισμένη-σαστισμένη-απογοητευμένη. Στην επιστροφή υπήρχε ησυχία! ¡Adiós!

Θάλλασα

Αν θες να μου ξεσκίσεις την ψυχή- Πάρε μου την θάλλασα!   For whatever we lose (like a you or a me) It’s always ourselves we find in the sea. – E.E. Cummings