Η θάλασσα ήταν ήρεμη, ίσα που ακουγόταν το κύμα, ήσουν ήσυχος.. διάβαζες το βιβλίο σου κι εγώ ξαπλωμένη δίπλα σου διάβαζα το δικό μου. Έκλεισες το βιβλίο και έμεινες σιωπηλός να κοιτάζεις την θάλασσα, από το στόμα σου ξεμύτησε με θάρρος μια μικρή πρόταση, δεν είμαι πια χαρούμενος.. νιώθω σαν να είμαστε 20 χρόνια παντρεμένοι. Έκλεισα κι εγώ το βιβλίο μου και σηκώθηκα.. δεν υπήρχαν πολλά που μπορούσα να πω. Για ακόμα μια φορά δεν ένιωσα αρκετή για σένα, κι έμεινα να αισθάνομαι εγκλωβισμένη-σαστισμένη-απογοητευμένη. Στην επιστροφή υπήρχε ησυχία! ¡Adiós!
Είναι που φοβάμαι τα δευτερόλεπτα,τα λεπτά,τις ώρες και τις μέρες που κυλάνε τόσο γρήγορα..όπως ο άνεμος που σπρώχνει βεβιασμένα τα σύννεφα..και εκείνα τρέχουν να σωθούν..πότε δημιουργώντας την βροχή και πότε ελευθερώνοντας τον ήλιο..
αχ ΜαύροΆσπρο, την πρώτη φορά που το διάβασα αυτό, δεν είναι ότι δεν καταλάβαινα τι θες να πεις,καταλάβαινα ρε παιδί μου,αλλά δεν το νιωθα στο πετσί μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήαχ τώρα...τώρα καταλαβαίνω :)
χαιρομαι γλυκουλι!!νομιζω οτι ειναι οτι καλυτερο..(αν και μερικες φορες πιστευουμε το αντιθετο..οχι αδικως!!!)
ΑπάντησηΔιαγραφή